LekArt festival 2016
Hoe reageren en reflecteren kunstenaars op de bijzondere huizen, de ecologische wijk en het groene landschap in de wijk EVA-Lanxmeer? Wat deelt de wijk wel en wat juist niet met het ecologische systeem en met elkaar?
Kunstenaars raken geïnspireerd door de wijk en komen met beelden die de omgeving versterken of juist tegenspreken. Poëtische beelden worden afgewisseld met humor en confrontatie en bevragen onze gevestigde denkbeelden. De kunstenaars leggen verbindingen en sommigen hebben nieuwe en frisse beelden ontwikkeld die samen vloeien binnen de context van Gedeelde Grond.
Kunstenaars LekArt festival 2016
Menno Hiele
Tibia hollandicus hybridus
Menno maakt 'Hydrosculpturen'; waarbij hij het natuurlijke en het kunstmatige (datgene wat de mens creëert) wil laten fuseren. Hij vindt dat de grens hiertussen niet bestaat. Een belangrijke vraag is: 'Kan een door de mens gemaakt houten object zich weer gedragen als een natuurlijk iets?' Zijn installaties zijn dynamisch op twee manieren: ze bewegen en bovendien zijn ze vergankelijk.
Popel Coumou
Untitled, 2015, Courtesy Torch Gallery Amsterdam & the Artist
In de fotografische werken van Popel Coumou komen meerdere beelden samen tot één geheel. Door middel van de collagetechniek, creëert zij een compleet nieuwe ruimtelijke omgeving. Het resultaat is een vervreemdend vergezicht, waarbij geometrische vormen integreren in een oneindig lijkend landschap. Popel speelt met het spanningsveld tussen het tweedimensionale medium fotografie en de suggestie van diepte.
Martijn Engelbregt
Martijn Engelbregt wil ontregelen én verbinden. Onder de naam Circus Engelbregt ontwikkelt hij (kunst)projecten waarbij de confrontatie wordt opgezocht. Met de maatschappij en met onszelf.
Voor Gedeelde Grond ontwerpt Martijn een kunstparticipatieproject waar het delen van onze grond centraal staat. Het werk vormt de bewegwijzering van de kunstroute en zal als rode draad door het festival lopen. Bewoners en bezoekers worden uitgenodigd deel te nemen en aangezet tot interactie en reflectie. Met wie en hoe deel jij de grond?
Titia Hajonides
Titia Hajonides is landschapsarchitect. Hoe je ook woont en of je het wilt of niet, er moet altijd iets worden gedeeld. In EVA-Lanxmeer kiest men hiervoor, maar hoe is dat in jouw woonomgeving? Wat deel jij en hoe bevalt dat? Titia Hajonides deed onderzoek in EVA-Lanxmeer. Ze heeft gekeken naar de oorsprong en de structuren, maar ook naar wat er wel en niet gedeeld wordt in de wijk.
Malou van der Molen
Voor LekArt 2016 maakte Malou van der Molen een nieuwe installatie waarvoor de wijk EVA-Lanxmeer als voedingsbodem dient. Op basis van materialen die ze in de wijk bij elkaar gesprokkeld heeft, creëert ze een landschap van textiele coulissen. Ook ging ze in gesprek met de bewoners van de wijk om de sociale verhoudingen te onderzoeken. Wat wordt er in de wijk gedeeld en met wie of wat? Waar worden de grenzen getrokken? Door middel van audio worden de regels van de wijk voorgedragen.
John Sikking
De schilderijen van John Sikking laten een andere wereld zien. Dit is soms een kleurrijk bos, dan weer een mysterieuze donkere ruimte of een uitgestrekte vlakte. Of ze beelden een dier af, zoals de dierbouwwerken die hier te zien zijn. Ze nemen de benedenverdieping van de kaswoning van bewoner Job Creygthon in beslag. De ‘Dierbouwwerken’ bestaan uit verschillende lagen en texturen en zien er net iets anders uit dan andere dieren, waardoor ze een vervreemdend effect hebben. Hoe delen deze dieren de grond met de kaswoning waarin ze worden tentoongesteld?
Egied Simons
Op deze glazen platen groeien verschillende gewassen. De ontwikkeling van de wortelstelsels met hun bijzondere patronen en kleuren is tijdens LekArt “live” te volgen. De planten worden opgekweekt uit zaden. Deze zaden bevatten de blauwdruk van de hele plant en zijn overal te vinden. Ze verspreiden zich door de lucht, kleven aan hondenvachten en worden verkocht als raw food in de supermarkt. Hoe grijpen de wortels van verschillende planten in elkaar? Hoe zoekt de plant naar grip en voedsel? En is de ondergrond een afspiegeling van de bovengrond?
Marinke van Zandwijk
Geblazen en vervormde glazen bellen vormen de basis van het werk van Marinke van Zandwijk. In combinatie met andere materialen, zoals ijzerwerk of draden, krijgen de bellen context. Vervolgens is het de omgeving die de bel voorziet van inhoud en lading. Door bellen in de lucht te hangen of door ze op te sluiten in een kooi verandert hun betekenis. De mens maakt grenzen, verdeelt de grond en deelt de wereld op in landen. Het enige wat nog overblijft, als alle grond is verdeeld, is de lucht waarin de bellen zweven.
Flos Pol
Hangend aan een boom wiegen de ‘Nestvormen’ van Flos Pol in de wind. Ze zijn gemaakt van juten touwen die de fruit- en boomkwekers in de buurt gebruiken, en die vervlochten zijn tot nesten. In haar werk maakt Flos Pol gebruik van natuurlijke materialen. Zo herschept zij de kwetsbaarheid en kracht van de natuur in nieuwe vormen. De gevlochten nesten regenen nat en verkleuren door de zon. Ze zijn onderhevig aan de elementen en de natuur. Flos onderzoekt de eigenschappen van de materialen waarmee zij werkt en experimenteert met de mogelijkheden die de materialen haar bieden. De nestvormen vloeien samen met het landschap.
Simone Hooymans
Tijdens LekArt festival is Simone Hooymans’ animatiefilm ‘Rett Ned’ voor het eerst te zien in Nederland. Door het samenspel van de animatie met de muziek van de Noorse band Building Instrument word je meegevoerd naar een wereld waarin de natuur centraal staat. Net als de wijk EVA-Lanxmeer, heeft ook de fantasiewereld van Simone Hooymans zijn eigen logica en structuur. Deze wereld wordt tentoongesteld in de industriële Gelderlandfabriek.
Petra Noordkamp
Beeldend kunstenaar Petra Noordkamp fotografeert en maakt films waarin ze onderzoekt hoe ervaringen, herinneringen, dromen en films de beleving van architectuur en de stedelijke omgeving beïnvloed. Momenteel werkt ze aan een korte film over EVA-Lanxmeer met de werktitel ‘Als je terugkomt woon ik aan het water’. Noordkamp wil de architectuur, de gemeenschappelijke tuinen en het water van EVA-Lanxmeer op een poëtische manier aan elkaar verbinden. Op Gedeelde Grond toont Noordkamp onder andere een aantal stills van reeds gemaakte opnamen in EVA-Lanxmeer.
Henk Wildschut
Documentair fotograaf Henk Wildschut maakt foto’s van vluchtelingenkampen. Hiervoor bezocht hij onder andere ‘De Jungle’ in Calais, een geïmproviseerd kamp waarin duizenden mensen wachten tot ze de oversteek naar Engeland kunnen maken. Speciaal voor festival LekArt maakte Wildschut de expositie ‘Not in My Backyard’. Hij printte zijn foto’s uit op irritant groot formaat en zette deze in de tuinen van bewoners van EVA-Lanxmeer. De bewoners kunnen niet om de beelden heen, waardoor het werk vragen oproept. In hoeverre delen wij onze grond met vluchtelingen? Mogen ze dichtbij komen of houden we ze liever op afstand?
Bart Ensing
Bart Ensing maakt hangende installaties die zoveel mogelijk aansluiten bij de kenmerken van het terrein. Zo ook in de appelboomgaard van EVA-Lanxmeer. Deze boomgaard vormt een scheiding tussen twee gedeeltes van EVA-Lanxmeer, of is het juist een verbinding? Zo vormen de draden die hij spant tussen de hoge takken en de grond enerzijds grenzen, maar vinden de draden ook aansluiting. Neem plaats in een van de nisjes die zich tussen de draden hebben gevormd en kom even tot rust tussen de appelbomen.
Robert Roelink
Robert Roelink maakt in zijn werken gebruik van schijnbaar waardeloze en overtollige spullen. Materialen als plastic, tape en huishoudelijk afval vormt hij om tot kunst. De kunstwerken reageren op de toestand van het milieu en onze “duurzame” samenleving. ‘Welcome to paradise; don’t say that we can do nothing’ houdt zich bezig met een aantal vragen. Waar klampen wij ons aan vast? Zijn wij een reddingsboei voor een ander, of juist niet? Kortom: willen wij onze grond eigenlijk wel delen of houden we liever vast aan ons eigen land?
Henny van der Meer
Stalen wandobjecten van Henny van der Meer zijn het resultaat van een diepgewortelde fascinatie voor natuurlijk groeiprocessen. Zonder zaad geen wortels, zonder wortels geen stam en takken. Laagje voor laagje last hij kleine stukjes staal aan elkaar en op die manier groeit het beeld door, net als planten in de natuur. De wisselwerking tussen natuurlijke groei en de beïnvloeding door de mens speelt een grote rol in haar werk. De wandobjecten zijn te zien in het huis van Jasper Cremer, die tevens de architect is van de onderlandwoningen en de Werfklas.
Ronald Schinkelshoek
In de ‘Oranje Kamer’ van Ronald Schinkelshoek kun je even helemaal tot rust komen. Laat je verwennen en onderdompelen in deze oranje plek. Je wordt ontvangen door de gastheer, de kunstenaar zelf, die ervoor zal zorgen dat je je volledig op je gemak voelt. Hij zal zijn oranje grond met de bezoeker delen en de bezoeker een heuse wellness-behandeling geven. Wees welkom!
Rob Voerman
Rob Voerman heeft een sterke handtekening die in al zijn diverse media te zien is. Zowel in zijn grafische werk als in zijn foto’s zie je een vreemde wereld; een verlaten landschap. Waar kom je als bezoeker terecht? Gelukkig is er een veilige plek waar je kunt schuilen. Je kunt namelijk in de grote, robuuste sculptuur ‘Vault’ kruipen. Zo wordt een vreemde, ongebruikelijke wereld toch toegankelijk gemaakt.
Meau Verweij
‘Shelter (voor een zwerfkei)’ van Meau Verweij roept op tot het delen van de grond met het onbekende. Zijn tenten vervagen de grens tussen binnen en buiten omdat zij midden in de natuur in EVA-Lanxmeer staan en door hun opdruk in de omgeving opgaan. Ondanks de harde lijnen en puntige daken, zijn ze door hun functie toch teder. Ze bieden onderdak aan wie dat nodig heeft. Bijvoorbeeld aan een zwerfkei, waarvan niemand precies weet waar hij vandaan komt.
Lars Jansen
De papaverplant van Lars Jansen is tweeslachtig en staat in dit geval symbool voor zowel het mannelijke als het vrouwelijke. Man en vrouw komen samen in deze plant en delen dus dezelfde grond. Beeldende kunst is voor Lars Jansen een beeldtaal, die voor iedereen herkenbaar is en door iedereen wordt gedeeld. In plaats van een grens te trekken, laat hij deze in zijn werk juist vervagen, zoals in de natuur ook vaak het geval is. Tijdens LekArt stelt Lars Jansen zijn atelier in de Gelderlandfabriek open voor de bezoekers van het festival. Hij exposeert hier echter niet alleen, maar deelt de ruimte met de schilderijen van Marlies ’t Hart.
Baldin Ahmad
De installatie van Baldin Ahmad is gebaseerd op zijn persoonlijke verhaal. In 1969 kwam zijn broer door het regime van Saddam Hoessein om het leven. Zijn pijn heeft hij proberen uit te drukken in dit werk. Hij heeft ervoor gekozen een stoel tot kunstobject te maken, omdat de oude Egyptenaren geloofden dat het lichaam de zetel was van een van de zielen Ba of Ka. Hij heeft de stoel bekleed met was, alsof de stoel de belichaming van zijn broer is geworden. Op deze manier deelt hij zijn eigen verhaal met de bezoekers van LekArt.
Stefan Gross
Nooit eerder waren er zo veel mensen op de vlucht als nu. Ze hebben hun hebben en houden en zelfs hun naasten achter zich moeten laten in hun zoektocht naar geluk. Stefan Gross’ ‘Strong Reception’ verwijst naar vertrekken, arriveren en opnieuw beginnen. Toch laten de vluchtelingen hun vaderland nooit helemaal achter zich. Door middel van televisieschotels weten zij hun heimat toch weer in hun nieuwe huiskamers te halen. Zo zijn ze nooit helemaal afgesloten van hun vaderland.
Karijn Kakebeeke
Met haar fotografieproject ‘Point of View’ deelt Karijn Kakebeeke zowel de percepties van vluchtelingen als van stadsbewoners. Want de manier waarop zij iets bekijken is totaal verschillend. Hun beeld wordt gekleurd door hun eigen ervaringen, geschiedenis en cultuur. Ze vroeg zich af hoe zij naar hetzelfde onderwerp kijken en hoe ze het uitbeelden. Dit heeft ze vast weten te leggen in de foto’s die hier worden getoond. Gedeelde grond krijgt verschillende gedaantes in het project. Na afloop kan de vraag gesteld worden: delen wij de oorsprong van onze verlangens?
Kraft Architecten / Atelier Rick Tegelaar
De mobiele watertoren is ontworpen door architect Arno Geesink en productontwerper Rick Tegelaar en wordt gebruikt om moeilijk te bereiken plekken van water te voorzien. Ondanks het feit dat de toren 7,6 meter hoog is, kan hij makkelijk worden verplaatst. De toren is een reflectie op de wijk. Hoe kunnen wij elementen van EVA-Lanxmeer verplaatsen naar ons eigen leven? Net als het werk van Titia Hajonides zet ook dit werk aan tot nadenken over de eigen leefomgeving.
Joëlle Erkamp en Caroline Langendoen
Vaste patronen en aangeleerde gewoonten liggen diep verweven in ons dagelijks leven, maar wat zijn de effecten hiervan eigenlijk? Wij Nederlanders koesteren de natuur en in het bijzonder ons duinlandschap, maar ondertussen staan we dagelijks in de file naar ons werk en steken we bij mooi weer direct de barbecue aan. De effecten van deze gewoonten houden ons in het dagelijks leven niet zo bezig, terwijl ons land voor een groot deel onder de zeespiegel ligt. De video ‘Onland’ laat zien hoe vervreemd we zijn geraakt van de natuur, door alledaagse, menselijke handelingen te laten zien in verschillende landschappen.